Reforma monetarna Jerzego III
W 1816 r. parlament króla Jerzego III (panującego w latach 1760-1820) przegłosował reformę monetarną, która wprowadziła w Wielkiej Brytanii system waluty złotej. Zdefiniowano wartość funta szterlinga w odniesieniu do złota. Już w 1817 r. rozpoczęła się produkcja nowego suwerena o zawartości czystego złota równej 7,322381 g.
Zadanie przywrócenia zaufania do waluty krajowej zostało zlecone zarządcy Mennicy Królewskiej, Williamowi Wellesley-Pole. Był on starszym bratem najpopularniejszego człowieka w Anglii, księcia Wellington, który dopiero co pokonał Napoleona w bitwie pod Waterloo w 1815 r. Obaj bracia dobrze rozumieli wagę szczegółowego planowania i dobrej organizacji.
Mimo że wartość szylinga pozostawała równa dwunastu pensom, podjęto decyzję, aby wstrzymać emisję złotej gwinei o wartości 21 szylingów, która pozostawała w obiegu przez blisko 150 lat. Jako zamiennik wprowadzono nieznacznie lżejszą złotą monetę o wartości jednego funta (20 szylingów). Zgodnie z planem, suweren odrodził się, aczkolwiek stanowił połowę rozmiaru i wagi jego znamienitego tudorskiego poprzednika.
W poszukiwaniu perfekcji
W przekonaniu Wellesley-Pole’a nowy współczesny suweren powinien był zaspokoić potrzeby estetyczne oraz charakteryzować się techniczną perfekcją. Potrzebował więc znaleźć grawera z niezwykłymi umiejętnościami artystycznymi oraz z zacięciem do sztuk klasycznych. Dzięki szczęśliwemu zbiegowi okoliczności w 1816 r. w Londynie zjawił się genialny włoski grawer zajmujący się kamieniami szlachetnymi. Przybycie Benedetto Pistrucciego do Wielkiej Brytanii wywołało spore zamieszanie, szczególnie po tym, jak odkryto, że jego poprzedni partner biznesowy przekazywał bez jego wiedzy przepiękne grawerowane kamee jako starożytne antyki zamożnym kolekcjonerom.
Jedną z ofiar oszustwa był poseł Richard Payne Knight, klasyczny uczony, autor i numizmatyk, który posiadał, według jego wiary, najznamienitszą starożytną grecką kameę, jaka kiedykolwiek została stworzona. Jednakże po tym, jak z dumą pokazał ją Pistrucciemu, okazało się, że ten zidentyfikował ją jako swoje własne dzieło. Knight nie dał mu wiary nawet wtedy, gdy Pistrucci stworzył jeszcze doskonalszą wersję tej samej formy w ciągu paru dni, aby udowodnić mistrzostwo swojego rzemiosła.
Skandal ten uczynił z Pistrucciego wielkiego celebrytę i przyciągnął uwagę wielu zamożnych wielbicieli jego talentu, którzy przybywali, aby ocenić jego prace osobiście. Mógł liczyć na liczne lukratywne zamówienia. Jedno z nich pochodziło od sir Josepha Banksa, Przewodniczącego Królewskiego Towarzystwa, które zamówiło kameę z wizerunkiem króla Jerzego III wyciętą w czerwonym jaspisie w zamian za opłatę w wysokości 50 gwinei. Kiedy Banks pokazał ukończone dzieło swojemu przyjacielowi Wellesley-Pole’owi, królewski mincerz zrozumiał, że odnalazł odpowiedniego człowieka do swojego zadania.
Gdy Wellesley-Pole poprosił swojego nowego pracownika, aby ten stworzył projekt odpowiednio majestatycznego rewersu nowego złotego suwerena, Pistrucci zasugerował w odpowiedzi dramatyczną wizję Świętego Jerzego w konfrontacji ze smokiem w neoklasycznym stylu greckim. Jego pomysł uzyskał aprobatę i Pistrucci ukończył swoje arcydzieło, które pojawiło się na pierwszym współczesnym suwerenie z 1817 r., a ten stał się najdłużej używaną w obiegu brytyjską monetą w historii.
Triumf suwerena
Podczas, gdy Wielka Brytania stawała się imperium, nad którym słońce nigdy nie zachodzi, suweren stał się najważniejszym handlowym środkiem płatniczym na świecie. Wybijano go nie tylko w Londynie, ale również w Królewskich Mennicach w Australii, Kanadzie, Indiach i Południowej Afryce. Od czasów upadku Cesarstwa Rzymskiego ta sama moneta nie była bita na tylu kontynentach jednocześnie i akceptowana jako zaufana i stabilna waluta w portach i na rynkach całego globu.
Pierwsza wojna światowa przerwała tryumfalny pochód suwerena jako głównej złotej monety obiegowej Wielkiej Brytanii. Politycy ogłosili, że byłoby niepatriotycznie, gdyby ludzie przetrzymywali złoto w czasie narodowego kryzysu. Dlatego obywatele zostali poproszeni o wymianę swoich złotych monet na obligacje wojenne. W 1917 r., dokładnie sto lat po tym, jak wprowadzono pierwszego współczesnego suwerena, moneta zniknęła z obiegu. Pozostała jednak popularną międzynarodową monetą handlową i kontynuowano wybijanie jej na różnych kontynentach przez następne dwie dekady.
W związku z upadkiem standardu złota, suweren został monetą inwestycyjną i kolekcjonerską. Obecnie Wielka Brytania pozostaje ważnym i wpływowym światowym mocarstwem, a złoty suweren jest jej ambasadorem.
